Pamięci

      W rytmicznym wzorze pól i kwater obramowanych nagimi, listopadowymi drzewami przesuwają się wolno szare postacie z jaśniejszymi plamami chryzantem w dłoniach. 

Imiona, nazwiska, daty, zasługi wyryte na kamiennych tablicach jak wizytówki tkwią cicho w świąteczny dzień na rozjaśnionych od świec i zniczy grobach. Na próżno szukam tu tego, przy którym otworzy się szufladka pamięci…

…wysmukłych topól, czterech strażników zaczarowanego ogrodu dzieciństwa 

z pochyloną, starą jabłonią z najsłodszymi owocami, po które trzeba wspiąć się na sam czubek,

z krwistą czereśnią za uchem, cierpkimi wiśniami, włochatymi brzoskwiniami, z niedostępnymi orzechami uwięzionymi w gorzkiej, zielonej skorupce,

z szachownicą warzyw  zielono-bordowo-biało-żółtymi jak narzuta na łóżko cierpliwie tkana każdego zimowego wieczoru kościstymi dłońmi babci,

z blado-różowym, nieśmiałym rabarbarem ostrożnie wschodzącym ku słońcu z piaszczystej łachy rozsiadłej przy studni,

pamięci…

domu niewielkiego z wąską ścieżką od żelaznej furtki do schodów wziętych w posiadanie burej kotki, wylegującej się na ich szczycie w letnie godziny,

gwaru rozmów do ciepłej nocy zza rozwartych szeroko okien, w których odbija się księżyc,

pyzatej, niebieskookiej dziewczynki z warkoczami grubymi i płowymi, jasnym splotem wijącymi się od uszu po pas z kraciastym początkiem spódniczki.

Czas zatrzymany na jej włosach białą wstążką zdaje się nie poddawać wiatrom przyszłych wydarzeń. 

Stara fotografia ożywa raz do roku wspomnieniem.

Pałac

Patrzysz w okno, cóż widzisz na drodze? 

Odwróć się proszę i spójrz co ci niosę. 

We włosy diadem złoty wplotę jak księżniczce 

przystało nosić, piękna moja.

Dziękujesz cicho a włosy w warkocz zaplatasz. 

Czego pragniesz zatem? Do kwiatów tęsknisz? 

Rzucam ci pod nogi naręcza orchidei i róż, miła moja. 
Uśmiechasz się i ze stokrotek  wianek wijesz na głowę. 

Nasłuchujesz śpiewu słowika, oczy masz rozmarzone. 
Wodzisz za sobą gołębie, sikorki cienką dróżką 

z sypanej palcami pszenicy.
A rajskie ptaki na kolumnach z marmuru czekają 

aż rękę wyciągniesz, przyfruną.

Czego pragniesz? cudna!

Skarby świata daruję, przyozdobię cię diamentem, rubinem

nocą kryształowe kandelabry zapalę,

wymoszczę ci łoże brokatem, puchem.

Ona na uszy kolczyki z bursztynu zakłada, 

w karminowej sukience wybiega na drogę i woła : 
nie biegnij tak szybko, poczekaj na mnie!
Wietrze w starej koszuli.

Kamień

To nieprawda, że milcząc nie ranisz.

Milczenie rani bardziej niż krótkie ‘nie’.

Zawiesza cię bowiem  w czasie między zdziwioną młodością a rozczarowaną starością.

Zmusza do bezustannego dialogu między dwoma najważniejszymi rzeczami w kosmosie, 

między twoim rozumem a sercem. 

Zostajesz wbrew sobie mistrzem tego dialogu, żonglerem równowagi uczuć i rozsądku.

Niewidzialnego, które pragnie wyłączności 

i widzialnego, które dąży do nadania kształtu pod bezwarunkową dobrowolnością,

a która mając do zaoferowania wszystko nie może podarować niczego.

   A że jeszcze czujesz, najpierw z milczenia rodzą się łzy. 

Potem rośnie kamień, potężniejszy od najsilniejszego człowieka. 

W rękach cynika może być śmiertelnym narzędziem. Uderzy bez poruszenia choćby jednej struny serca.

W Księdze napisano „odsuń ode mnie ten kielich”.

Ja proszę - nie pozwól mi nigdy schylić się po kamień.