Kamień

To nieprawda, że milcząc nie ranisz.

Milczenie rani bardziej niż krótkie ‘nie’.

Zawiesza cię bowiem  w czasie między zdziwioną młodością a rozczarowaną starością.

Zmusza do bezustannego dialogu między dwoma najważniejszymi rzeczami w kosmosie, 

między twoim rozumem a sercem. 

Zostajesz wbrew sobie mistrzem tego dialogu, żonglerem równowagi uczuć i rozsądku.

Niewidzialnego, które pragnie wyłączności 

i widzialnego, które dąży do nadania kształtu pod bezwarunkową dobrowolnością,

a która mając do zaoferowania wszystko nie może podarować niczego.

   A że jeszcze czujesz, najpierw z milczenia rodzą się łzy. 

Potem rośnie kamień, potężniejszy od najsilniejszego człowieka. 

W rękach cynika może być śmiertelnym narzędziem. Uderzy bez poruszenia choćby jednej struny serca.

W Księdze napisano „odsuń ode mnie ten kielich”.

Ja proszę - nie pozwól mi nigdy schylić się po kamień.