Ufność

Kobieta jest miłością. 
W jej miękkich, ciepłych piersiach uwij gniazdo ze spragnionych dłoni i ust, na brzuchu białym i bezpiecznym narysuj drogę do nieba i z powrotem delikatnymi, gorącymi pocałunkami, na jej łonie połóż swoją głowę rozoraną przeszłością bez dobrego zakończenia. 

Wplącz swe palce w jasność włosów, w czystość myśli, w to pragnienie, które mgłą czekania zasnuło oczy. Zobacz swym sercem, to czego oczy dojrzeć nie mogą, poczuj, choć rozum jak strażnik zazdrosny zjadliwym szeptem przywołuje obrazy innych piersi, innego łona. Zmierz się z nim ostatni raz. 

Jestem miłością, jestem portem, jestem kryjówką, jestem początkiem końca chaosu niepewności, lęku, strachu.
Zawierz. Jestem wiatrem, ogniem i wodą. 

Tańczącymi na wietrze trawami szmaragdowej łąki, ciszą na skraju lasu między nocą a świtem, krwistym ogniem zachodzącego słońca nad daleką linią jeziora, granatową głębią stawu, tak czystego że widać na jego dnie kwitnące kwiaty nienazwanych roślin. 

Zawierz. 

Wystaw twarz na wiatr usłysz melodię którą przynosi z daleka, nasyć oczy cudem dogorywającego dnia, obmyj ciało wodą chłodną z wierzchu, ciepłą głębiej, ona cię orzeźwi. Poszukaj drogi zgubionej dawno w labiryncie wyborów, jestem na niej od zawsze. Zostawiłam na niej nić szkarłatną, cienką i mocną. 

Dojrzyj ją. Schyl się i weź w palce. Owijaj ją sobie na szarych dniach codziennych spraw, aż dojdziesz do mnie. 

Zawierz. Jestem kobietą, jestem miłością.
Uwierz w cud, który noszę jak ubranie zwyczajne. Dla ciebie.