Pięć

     W ciszy pierwszej godziny poranka, ciemnego zimową porą i ledwie rozświetlonej bladym słońcem w letnie dni kładła palce na klawiaturze wystukując słowa z rozedrganego serca, z niemych ust. 

Próbowała ułożyć je w obrazy jak dziecko układa puzzle, zdziwiona, że z matrycy którą dostała przychodząc na świat nie można stworzyć dzieła w trójwymiarowej rzeczywistości. Wciąż brakowało jednego elementu. Tysiące małych kawałeczków z pamięci, podświadomości, z tego co się zdarzyło i zdarzyć mogło, słów. 

Z purpury jej serca, z czerwieni ran, z błękitu wyobraźni, z zieleni radości, szarości łez, różu tkliwości, pustki rąk.  Tysiące barw, kolorów przeplatanych jak warkocz rozwieszony od wschodu do zachodu każdego dnia, od horyzontu do koniuszków palców. 

I jeszcze muzyka od porannego skowronka, nawoływania kukułki, tęsknoty bluesa, melancholii ballady, niemilknącej pieśni na czułych strunach serca, jednostajnego tik-tak na zegarze lat. 

   Malowała obrazy nieporadnie, naiwnie z radością i wiarą dzieła wielkiego, niepowtarzalnego, który zaprowadzi ją do dwuosobowego edenu gdzie kwiaty nigdy nie więdną a nad głowami unoszą się rajskie ptaki. W którym panuje wraz z królem wszechświata, synem Odyna i Frigg, Odysem, Małym Księciem, Piotrusiem Panem, tym którego dotknęła w ciemności wyśnionym słowem.  

Jej dzieło nie ma początku, nie wie gdzie się zaczyna. Codziennie dokłada jeden element chociaż wie, że czasu może nie starczyć na znalezienie tego brakującego. Lecz czas nie ma końca a dusza jest nieśmiertelna. 

     Brakujący element na płótnie jej szczęścia odbija się w lustrze prochem ciała.