między Trzy a Siedem

   To co najtrudniejsze

to purpurowe zachody słońca skrywającego się na koniec za czarny rząd gęstego lasu,

słodki zapach maciejki otwierającej się po upalnym dniu

koncert świerszczy w żywopłocie przerywający parną ciszę ciemnego pokoju

   To co boli

to jasnozłote poranki wyśpiewywane radośnie przez skowronki

ożywczy, mocny zapach świerków i jodeł zaglądających konarami w okno

lśniące w czystych kroplach rosy iskierki nieba zawieszone na delikatnych pajęczych koronkach

miękkość trawy pod nagimi stopami, smak poziomek i malin z leśnej polany, chłód wody stawu, do którego prowadzi ścieżka wydeptana przez dzikie zwierzęta.

Najtrudniej jest zatrzymać piękno dla siebie gdy pragniesz się nim dzielić.

Boli, gdy już wiesz, że dusza poety nic nie znaczy wobec głodu czyiś oczu. 
Za dotyk tego, kto przemija każdej chwili w złudnej stałości życia czyjegoś

i piękniejszy jest od wiecznej piękności świata całego oddam sny do ostatniej nocy.