Żniwa

Poranna rosa obmywała jej stopy kiedy obchodziła wczesną godziną ogród, dziwiąc się wciąż od nowa jak szybko się zmienia.
Rozkwitły jeszcze wczoraj zamknięte w kuleczkę różnokolorowe astry. Wysoki słonecznik z ciężką ziarnodajną głową pochylił się niżej ku ziemi,

przekwitają niebieskie floksy, a czerwone georginie na długich łodyżkach obiecują nabrzmiałymi pąkami cieszyć oczy długo swoją urodą. Przykucnęła obok nich przypatrując się jasnozielonemu pąkowi z wychylającymi się z niego drobnymi płatkami. Na nim kropla wody toczyła się niespiesznie zatrzymując na parę sekund, wystarczyło by dojrzeć w niej odbijające się letnie słońce.

Pod kępą kwiatów znalazła schronienie od wiatrów niska kremowa róża i miniaturowe pomarańczowe aksamitki. Razem ze słońcem pobudziły się owady, które zagarnęły dla siebie wszystkie kwitnące rośliny. Największy ruch panował nad bladoróżowym zagonem lebiodki, która użyczała swego nektaru motylom i pszczołom. Między gałęziami świerków dojrzała rozciągnięte delikatne pajęcze pułapki, o tej godzinie z nanizanymi kropelkami rosy,  wyglądają jak kryształowe kolie dla boskiej Natury. 

A tuż przy studni ślimak z domkiem na grzbiecie wolno przemierza dróżkę od kępki do kępki wysokiej trawy, schowa rogi zaniepokojony stłumionymi krokami wielkoluda, pani ogrodu.                           

Słońce powoli unosi się nad wysokie drzewa wysuszając  z rosy trawę i kwiaty. Wszystkie ptaki pobudziły się do już do letniego śpiewu, a nad głową przeleciały  bociany. Za parę godzin będą wiernymi towarzyszami żniwiarzy bez trudu polując na pozbawione nagle schronienia wśród zbóż polne myszy. 

Z daleka słychać muczenie krów wypasanych na soczystych trawach rozległej łąki.        

Na drewniane sztachetki płotu wskoczył lekko i zręcznie czarny kot i przechadza się teraz ostrożnie wypatrując z góry czegoś do jedzenia, lekceważąc miseczkę pełną sklepowej karmy. 

Letni poranek zapełnia się szybko dźwiękami i kolorami a zmieszany zapach dojrzałych kłosów zbóż, soczysto-zielonej trawy, żywicznych świerków, jodeł i sosen tworzy łagodny, uspokajający balsam dla duszy.

Rozkwita ogród uparcie, od nowa,  wystarczy wola kruchego człowieka. 

Ten ogród, który w sercu nosisz rozkwitnie także - każda zima kiedyś kończy się zielenią wiosny.